Ego to potęga twojego imienia, to część istoty ludzkiej, moc która została nam przekazana w chwili naszego zaistnienia w Prawie. Ego jest to twoja wewnętrzna konfiguracja, zapis dokonań z poprzednich wcieleń. To klamra spinająca wszystkie części i elementy naszej istoty w jedną całość i wiążąca ją z Całością Wszechrzeczy.
Podczas gdy istota ludzka znajduje się w powłokach, to wtedy ego staje się czymś domontowanym. To ten podstawowy umysł, ten robot w nas ukryty, który musi walczyć o przetrwanie. Gwarantuje nam on, że w trudnych chwilach zrobi wszystko co może, byśmy przeżyli.
Gdy człowiek zatraca się i upada duchowo, pielęgnując w sobie zło, zaczyna używać ego do tworzenia zła, egoistycznie racząc się w Prawie Totalnego Podporządkowania. Dlatego wielu ludzi uważa, że ego to coś złego, a to jedynie niepoprawne wykorzystanie tej części naszej istoty – wymiana ego na egoizm. Egoizm – choroba duszy… myślenie tylko o sobie i własnych korzyściach i to kosztem innych.
To nie ego lecz psychika dokonuje wyborów w życiu, to od niej zależy czy to co robimy będzie poprawne czy też nie – dobre lub złe. Dlatego mówimy zawsze, że człowiek podlega jasnej i ciemnej przemianie. Raz postąpi dobrze a raz źle, w zależności od sytuacji i tego jak uformował swoją doskonałość w sobie.
Musimy pamiętać, że ego jest częścią podstawowej struktury, w której ma funkcjonować dusza. Jako część umysłu jest programem, funkcjonującym według zapisanych w nim założeń. Jeżeli kieruje się egoizmem znaczy to, że psychika czyli kopia duszy, nastawiona jest na własne interesy nie bacząc na krzywdę innych. Taki człowiek nie pokocha drugiego człowieka, nie będzie w stanie utrzymać wybaczenia drugiemu człowiekowi oraz nie będzie mógł wejść we współtworzenie i współodczuwanie z drugim człowiekiem, bo nie wejdzie w jego skórę, bo nie będzie z jego poziomu oceniał rzeczywistości, on nie ujrzy w nim drugiego Dziecka Bożego. Ale jeżeli człowiek stara się być dobry dla siebie i innych, czyli być poprawną społecznie jednostką, to ego będzie używać egonizmu, a nie egoizmu. A więc mamy tu ego egoistyczne i ego egonistyczne, gdzie w tym drugim, zamiast robienia wszystkiego tylko dla siebie, wzrastamy w indywidualności – by poprzez nią, móc coraz to lepiej dbać o siebie oraz innych, a także w osobowym, by jak najlepiej troszczyć się o Całość. Aby osłabić decyzyjność samolubnego ego w naszym robocie, należy zespolić umysł z sercem, przebudzając moc Chrystusa (wysoko wibrujące serce energetyczne) i jednocześnie blokując, obniżające duchową moc, nisko wibrujące emocje. Jednak wprowadzenie tego założenia w życie wymaga pewnej wiedzy o energetyce organizmu (emocjach) i o dynamicznym kształtowaniu rzeczywistości przez potęgę myśli, których potencjał jest niedoceniany. Jak widać, istnieją dwa komponenty wyzwalające człowieka spod wkomponowanego weń niewolniczego szkieletu: energia serca i czysty umysł, czyli właściwa myśl i właściwa emocja, które drgając wspólnie w duchowym tańcu wysokich wibracji pozwalają na przekraczanie granic czasu i przestrzeni.
Starajmy się więc wytrwać w naszym dążeniu do uwolnienia się od naszej niskiej natury, od naszego ego (egoizmu), które nas nęka i które prowadzi na pokuszenie. To nie ono ma otrzymywać zażyczone dary, ale my, zgodnie z naszymi pragnieniami. Czystość, zacność i dobroć w odczuciach, myślach, słowach i czynach sprawią, iż uszlachetnieni i oczyszczeni będziemy hojnie wynagradzani takimi samymi darami, jakimi obsypiemy innych. W wyborze darów mamy wolną rękę lecz zbierzemy tylko to, co zasiejemy.
Jeśli wybraliśmy harmonię i pokój, jeśli łakniemy promienności Chrystusa, pełni miłości, zanurzmy się w życie i twórzmy je na obraz i podobieństwo tego, jakim naprawdę chcemy je widzieć. Stańmy się konstruktorami nieba na ziemi. Stańmy się powołanymi.
A w swej świetlistości i ofiarności nasza dusza usłyszy wołanie Góry i znajdzie w Niej wsparcie.
ZOBACZ TEŻ: Indywidualne i osobowe
PODKAST – EGO – czyta Barbara Cieślik Definicję – na podstawie wiedzy i nauk Zbigniewa Jana Popko – opracował Adrian Stawarski